ΜΑΝΑ

ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ...ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ..
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΠΑΙΖΑΜΕ ΜΑΖΙ..ΣΤΣ ΑΥΛΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ......
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΝΕΣ...ΠΟΥ ΚΛΑΙΓΑ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΑ..
ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ...ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΑ..
ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΓΕΣ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ..ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΝΑ 'ΣΑΙ....
ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΣΥ...ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ...
ΠΟΛΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ... ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΠΙΑΝΩ....
ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΝ ΦΤΑΝΟΥΝΕ..ΟΣΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΝΩ....
ΑΛΛΑ ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟ ΠΟΛΥ..ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΔΕ ΤΟ ΦΤΑΝΕΙ...
Κ' ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ... ΟΣΑ ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΚΑΝΕΙ....
ΧΡΩΣΤΩ ΣΟΥ ΜΑΝΑ ΤΗ ΖΩΗ...ΠΟΥ ΄ΧΩ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΟΥ...
ΔΕ ΞΕΡΩ ΜΠΛΙΟ ΕΙΝΤΑ ΝΑ ΠΩ..ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΕΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ....

ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ.....ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ...
ΣΕ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ...ΑΠΟ ΜΑΝΑΔΕΣ ΑΛΛΕΣ......(ΒΟΥΛΑ ΧΑΝΙΩΤΑΚΗ-ΜΠΑΣΤΑΚΗ)