''... πόσο κοντά μας η χαρά είναι κατοικημένη..... κι εμείς τηνε λογιάζομε αλάργο ξορισμένη..... πώς εκαταξοδιάσαμε άδικα τη ζωή μας..... και πρικαμένη επόμεινε κι αχόρταστη η ψυχή μας....'' Γιώργης Καράτζης,
ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ΕΣΜΙΞΑΝΕ ΠΟΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΩ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΑΔΑΚΗ ΚΙ ΑΡΧΗΝΟΙΞΑΝΕ ΤΣΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ.... λεει η Μαρω.... ΕΧΩ ΦΤΕΡΑ ΣΤΣΙ ΩΜΟΥΣ ΜΟΥ....ΜΑ ΤΑΠΕΙΝΑ Μ' ΑΡΕΣΕΙ..... ΧΑΜΕ ΣΤΗ ΓΗΣ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΩ...ΕΚΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΘΕΣΗ.... ο Πολογιάννης απαντα ... ΕΧΩ ΦΤΕΡΑ Μ' ΑΡΕΣΕΙ ΜΟΥ...ΝΑ ΠΟΡΠΑΤΩ ΣΤΟ ΧΩΜΑ.... ΝΑ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΠΟΥ ΤΣΙ ΜΙΚΡΟΥΣ .....ΚΑΙ ΠΙΑ ΜΙΚΡΟΣ ΑΚΟΜΑ.....(ΠΟΛΟΓΙΑΝΝΗΣ)
ο διαλογος δε σταματα ...συνεχιζει με τη Μάρω να λεει....
ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΛΕΨΑ ΦΤΕΡΑ 'ΠΟ ΞΕΝΟ..ΣΩΜΑ..... ΓΙΑΤΙ Μ' ΑΡΕΣΕΙ..ΤΑΠΕΙΝΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΩ..ΣΤΟ ΧΩΜΑ.....(ΜΑΡΩ ΓΕΩΡΓΙΛΑΔΑΚΗ)
ο Πολογιάννης απαντά.....
ΚΑΛΛΙΑ 'ΧΩ 'ΓΩ ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ....ΧΑΜΕ ΣΤΗ ΓΗΣ ΝΑ ΚΑΤΣΩ..... ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ....ΞΕΝΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΤΑΞΩ...(ΠΟΛΟΓΙΑΝΝΗΣ)
και λεει η Μαρω......
ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΜΟΥ..ΑΦΗΝΩ Ν-ΤΑ....ΝΑ ΤΑ ΘΩΡΟΥΝ..ΣΤΟ ΧΩΜΑ..... ΕΚΕΙΝΟΙ..ΠΟΥ 'ΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΙ...ΚΑΙ ΤΙΜΙΟΙ..ΑΚΟΜΑ...(ΜΑΡΩ ΓΕΩΡΓΙΛΑΔΑΚΗ)
ο Πολογιάννης επιτοπου απαντα και λεει.... ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΚΑΜΑ..ΨΗΛΑ...ΟΠΩΣ ΕΚΑΜΑΝ ΑΛΛΟΙ.... ΜΑ ΕΦΗΚΑ ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ...ΜΙΑ ΑΠΟΒΟΛΗ..ΜΕΓΑΛΗ..(ΠΟΛΟΓΙΑΝΝΗΣ)
Είχα
τη τύχη να βρεθώ χθες βράδυ σε μια όμορφη παρέα με πολλους και καλούς
μαντιναδολόγους…το κέφι δεν άργησε να έρθει και το θέμα της μαντινάδας
το έδωσε ο εξαιρετικός Γεραπετρίτης μαντιναδολόγος Αντρέας
Στυλιανουδάκης….
Ειπε ο Αντρεας…. ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΘΑ ΄ΡΘΕΙΣ….ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ … ΞΑΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ….. ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗ ΧΑΡΑ..ΠΟΝΕΙ…ΜΑ ΕΧΕΙ ΧΑΖΙ…..
το λογο πηρε η Μαρω η Γεωργιλαδακη…. ΘΕΛΩ ΔΕ ΘΕΛΩ ΕΡΧΕΣΑΙ…ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ…. ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΝΕΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΜΟΥ…ΣΤΩΝ ΑΜΑΘΙΩΝ ΤΣΙ ΚΟΡΕΣ....
η Βουλα η Χανιωτακη που καθοταν διπλα συνεχισε… ΝΑ ΕΡΧΕΣΑΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ…ΝΑ ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΜΕΙΝΕ… ΚΑΙ ΜΗ ΧΑΡΙΖΕΙΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ…ΟΤΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ…
Ο επιλογος ανηκει στο μεγαλο ΤΖΑΓΚΑΡΟΝΙΚΟΛΑ ….ειπε λοιπον ο Νικολας….
ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΣΤΑ ΨΩΜΑΤΑ..ΝΑ ΄ΡΘΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ…. ΝΑ ΔΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ..ΠΟΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΘΑ ΄ΧΕΙΣ…
Μια ζηλεμένη στερμενιά είν 'η γεννήτρα φύση, τα μαστορεύγει, άθρωπος δε δύνεται να χτίσει. Έτσα τη θέλησε τη γής ο Πλάστης κι έσασέ ντη, μα να 'χει ανάγκη πεθυμιάς και πόθους έχτισέ ντη, κι όλα πορεύγουνται μαζί, συντροφιαστά κρατούνε, κι ότι πολείπουνται, στ' αλλού γυρένε να το βρούνε. Έτσα μ' ανάγκες, πεθυμιές και πόθους πορπατούνε, από μεγάλο κι ώς μικιό μες στο ντουνιά που ζούνε, και θέλει ο σκλάβος λευτεριά, νερόν όσοι διψούνε, οι πρικαμένοι τη χαρά, να πάψουν να πονούνε, ο ριγασμένος τη φωθιά, ραχάτι ο κουρασμένος, ο μοναχός τη συντροφιά, τη βρώση ο πεινασμένος, το κύμα βράχο να σκιστεί, ν' απλώσει, να ξεσπάσει, βοριά, νοθιά τη μάνητα για λίγο να ξεχάσει. Μα πλιά γυρεύγει ο συνετός στο νού ντου τη γαλήνη, μόνο αγάπη ο αγαθός......κι ο Λεύτερος Ειρήνη....(ΜΑΝΟΥΡΑΣ ΚΩΣΤΗΣ)
Πήγε σ' ένα χαμόσπιτο το ρεύμα για να κόψει... κι είδε τον τρόμο αζωντανό στων κοπελιών την όψη......Ο Δεητζής εκόμπιασε στην πόρτα εκοντοστάθει...το φως από τα μάθια του για μια στιγμή εχάθει.....Ποιος είμαι 'γω εσκέφτηκε που πρέπει να τηρήσω... άδικους νόμους και το φως των κοπελιών να σβήσω ......Είπε στο συνεργείο του πράμα να μην πειράξει... ήπιε νερό και πλύθηκε μη δουν πως έχει κλαψει.......(ΣΙΜΙΣΑΚΟΓΙΩΡΓΗΣ)
Με των πολλώ τη λογική...δεν συφωνώ καθόλου ........βγαίνω απ` τη στράτα του Θεού.... και μπαίνω στου διαόλου.....(ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ ΜΗΤΣΟΣ) δυσκολη η στρατα του Θεου
Άλλους ζωή.. τση ''προσκυνάς''..... κ άλλους τση κάνεις πέρα....κ άλλος ποτέ στο διάβα σου... ''άσπρη''.... δεν είδε μέρα........(Στέλιος Τζωρτζινάκης)
Γροικώ διαβάζω και θωρώ συνθήματα να λένεΤην Κρήτη ανεξάρτητη κι αυτόνομη πως θενε.... Ανέκδοτο μου φαίνεται κρύο χωρίς ουσία που είναι δύσκολο κανείς να δωσει σημασία...... Μ’ αυτό που με απασχολεί και έξαλλο με κάνειΕιν’ η αιτία η πιθανή που βγήκε το φιρμάνι...... Την Κρήτη ονειρεύονται και πάρτε το χαμπάρι,Καράβι ακυβέρνητο επίδοξοι κουρσάροι....... Είδανε και ζηλέψανε τσι τόσους θησαυρούς τσηΚαι προσπαθούνε τσ’ αδερφούς να κάμουνε εχθρούς τση...... Γιαυτο και ν’ αντιδράσετε εσείς που κυβερνάτεΓιατί μετά την κεφαλή στον τοίχο θα χτυπάτε...... Μπορείτε κι είναι εύκολο η σπίθα αυτή να σβήσει Γιατί ανε γινει πυρκαγιά τίποτα δεν θ αφησει.....(ΜΑΚΡΥΔΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ)