Μια ζηλεμένη στερμενιά είν 'η γεννήτρα φύση....

Μια ζηλεμένη στερμενιά είν 'η γεννήτρα φύση,
τα μαστορεύγει, άθρωπος δε δύνεται να χτίσει.
Έτσα τη θέλησε τη γής ο Πλάστης κι έσασέ ντη,
μα να 'χει ανάγκη πεθυμιάς και πόθους έχτισέ ντη,
κι όλα πορεύγουνται μαζί, συντροφιαστά κρατούνε,
κι ότι πολείπουνται, στ' αλλού γυρένε να το βρούνε.
Έτσα μ' ανάγκες, πεθυμιές και πόθους πορπατούνε,
από μεγάλο κι ώς μικιό μες στο ντουνιά που ζούνε,
και θέλει ο σκλάβος λευτεριά, νερόν όσοι διψούνε,
οι πρικαμένοι τη χαρά, να πάψουν να πονούνε,
ο ριγασμένος τη φωθιά, ραχάτι ο κουρασμένος,
ο μοναχός τη συντροφιά, τη βρώση ο πεινασμένος,
το κύμα βράχο να σκιστεί, ν' απλώσει, να ξεσπάσει,
βοριά, νοθιά τη μάνητα για λίγο να ξεχάσει.
Μα πλιά γυρεύγει ο συνετός στο νού ντου τη γαλήνη,
μόνο αγάπη ο αγαθός......κι ο Λεύτερος Ειρήνη....(ΜΑΝΟΥΡΑΣ ΚΩΣΤΗΣ)