Νίκος Ξυλούρης

Νίκος Ξυλούρης

Τση μαυρομάτας το στενό ώρα καταραμένη, ο Νίκος το παντόνιαρε κι άλλα στενά διαβαίνει....
Αρισμαροβιτσόβεργες κλαίνε το μισεμό ντου, το Ξεροστεριανό νερό στεγνώνει απ` τον καημό ντου.....
κι ο Μυριολής χαροκοπιά δεν κάνει μα γυρεύγει σφαίρες να παίξει στην τιμή εκείνου που μισεύγει.....

Από την πόρτα τω Χανιώ περνά σαν πρώτα ο θρήνος, «κράτα καλό λογαριασμό» μονολογεί κι εκείνος.....
Ο χάρος έλεγε το ναι και η ζωή το όχι, τάξε πως είν’ η λεβεδιά τ’ Αγάκου το μετόχι ......
«Μάνα πολλά μαλώνεις με κι εγώ μισέψω θέλει», το ψάλανε προφητικά στον ουρανό οι αγγέλοι.......
κι ο ίδιος σα να κάτεχε για του φονιά τη μέρα, είπε θα πάρει Παρασκή του Άδη τη γαλέρα ........

«Μάνα κι αν έρθουν φίλοι μας», τραγούδουνε στον Άδη, μην τωνε πεις πως πόθανα , πως είμαι στο σκοτάδι......
Όμως μια νια πεντάμορφη κρουσταλοβραχιονάτη, τση θύμησης εσέλωσε τ’ αθάνατο το άτι.....
και καβαλάρης κάθετε πάνω και ξαναλέει την ξαστεριά, το φιλεντέμ και τ άλλα που κατέει.....
Άσπρα πουλιά τση θάλασσας που χαμηλοπετάτε, αν τονε δείτε πείτε του, η Κρήτη πως θυμάται…(ΤΖΑΓΚΑΡΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ)