Η ΜΑΝΑ ΚΡΗΤΗ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΠΕΛΙΑ ΑΝΑΘΡΕΦΕΙ (ΛΕΟΥΝΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ)

Είναι βαρύ το ζάλο μου στου σήμερα τη στράτα 
γιατί στη ράχη κουβαλώ τα θλιβερά μαντάτα.

Σπρώχνει του λάθους η οργή στση συννεφιάς τη σκέψη
και ήρθε το παράπονο το γέλιο μου να κλέψει

Η παγωμένη αναπνιά του γέρο Ψηλορείτη
σκεπάζει δίχως να ρωτά κάθε γωνιά στην Κρήτη

Δαντελωτές ακρογιαλιές με ήλιο χρυσαφένιο
πλέκουν υφάδι πλουμιστό αργυρομεταξένιο

Που μοιάζει με ζεστό γαμπά στου χρόνου το χειμώνα
μέσα στου νου τη σκοτεινή κι αμάλαγη κρυψώνα

Στον ίδιο ουρανό πετούν τα όνειρα κι αγγίζουν
τσι πεθυμιάς το ξέτρουλο δίχως να ξεχωρίζουν

Τη μάνα απού γέννησε τα τέσσερα κοπέλια
και τα αναθρέφει στση πλαγιές με πόνους και με γέλια

Ατίθασα και διαλεχτά σκαρνεύονται και μοιάζουν
με τα μεγάλα κύματα που δε καταλαγιάζουν

Κλουθούνε κάθε εποχή, τσακώνονται, πεισμώνουν
αντροπατούν και προκαλούν να τα αποκαρώνουν

Με τσι εχθρούς είναι εχθροί και με τσι φίλους φίλοι
και άφτουνε στα δύσκολα τση υπομονής καντήλι

Βάζει συρματοπλέγματα κι αγκάθινα στεφάνια
του εγωισμού η ψεύτικη και πλάνα περηφάνια

Χωρίζει 'τα στα τέσσερα και τα εξαθλιώνει
και δίχως μάχη νικητές λογιάζονται οι πόνοι

Μοιράζονται και τη σκια που τ' ακλουθά και ζούνε
σα τσι φαμέγιους του σεβντά που αγάπη δεν θα βρούνε

Ξαδέρφια είναι του κακού και ζιμπραγά στη θλίψη
γιατί το αγνό συναίσθημα τα 'χει εγκαταλείψει

Μα σα ξυπνούν με το σκοπό στη φιλντισένια λύρα
τα χερια αρματώνουνε και πολεμούν τη μοίρα

Αγγίζουνε το όνειρο με το αργυρό δοξάρι
και την τιμή αφήνουνε το δρόμο τση να πάρει

Μ' ένα χορό παλαιικό οι Κρήτες θα αποδείξουν
πως είναι ούλοι μια γροθιά το μίσος τους να πνίξουν

Απόγονοι του Μίνωα στου ουρανού τσι ρούγες
πετάξετε σαν αετοί μ' ατσάλινες φτερούγες

Κτίσετε πέτρινη φωλιά κι ομόνοια στα όρη
και γίνετε τσ' αγνής φιλιάς τρανοί μανταδοφόροι

Πράμα δεν είναι ικανό τα αδέλφια να χωρίσει
το ίδιο γάλα τα 'θρεψε και τα 'χει αναστήσει

Η μάνα Κρήτη καλλουργά, θερίζει το χρυσάφι
και τα κοπέλια σπέρνουνε το γόνιμο χωράφι

Να γίνει τούτο το νησί τεράστιο αλώνι
ν' αλέθουν τα γεννήματα να θρέφονται οι χρόνοι

Να συμπονεί ο γης τ'αλλού τον κόπο να φροντίζει
και δίκαια τα αλεστικά στα ίσα να χωρίζει

Ισάξια χαρίσματα και θέση στην καρδιά τζη
έχουν κι απολαμβάνουνε τα τέσσερα παιδιά τζη

Και όταν η Κρήτη τα θωρεί με ζάλα αγαπημένα
γίνονται αναστάσιμοι ύμνοι τα πικραμένα