Διαβαίνουνε τα χρόνια μου στην πεθυμιά απού 'χα
να ντύνω κάθε μου στιγμή μόνο με μαύρα ρούχα......
Κι' ο ήλιος που 'ναι κόκκινος στην δύση όντε πέφτει
με μαύρα ρούχα ντύνεται στση νύχτας το καθρέφτη......
Τση νύχτας το προτέρημα να ντύνεται στα μαύρα
φαίνεται πως κληρονομιά στο μερτικό μου να' βρα......
Τα μαύρα ρούχα τση σιωπής μιλούν με τη φωνή μου
την γλώσσα των ονείρων μου απάνω στο κορμί μου......
Τα μαύρα ρούχα αγάπησα σαν τη ζωή που πιαίνει
στο δρομολόι τση χαράς και πάντα μ' ανημένει......
Τα μαύρα ρούχα ξεγελούν τσ΄αθρώπους που θωρούνε
να τα φορώ κι' όμως βαθιά τα μάθια να γελούνε......
Σε κάθε ώρα και στιγμή είναι η χαρά μου εμένα
τα μαύρα ρούχα να φορώ κι' ας τα'χω ξεφτισμένα......
Αν είχε η σκέψη μου κορμί στσι στράτες να πηγαίνει
θα βλέπαν οι περαστικοί μια μαυροφορεμένη......(ΛΕΟΥΝΑΚΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου